Al bleek een ongedeeld Koninkrijk er tot mijn grote verdriet helemaal niet in te zitten; deel uitmaken van de Hofhouding van De Koning bleek de kleuren van mijn eigen - wel danig geslonken - Veelkleurige Rijk althans redelijk intact te houden. Een andere optie zag ik niet.
Het hofdameschap waarbij ik me had neergelegd was niet bevredigend, maar hield me tenminste levend. De Koning deed zijn plicht...behalve warme en koudere nachtelijke bezoeken van de vorst, trakteerde hij me op Diepzinnige Gesprekken...zelfs soms midden in zijn verhuizingen. Bijvoorbeeld vlak voor ik voor een paar weken afreisde naar Zuid-Amerika om een Bevriende Vorstin op te zoeken om me goede reis te wensen en uit te zwaaien. Mijn schoonheid bleef hij prijzen, hoewel hij ook oog had voor de zilverkleurige haren die mijn haardos begonnen te bevolken.
De Koning verklaarde me een paar jaar later vlak voor het Grote Lichtfeest in december officieel zijn liefde via mijn antwoordapparaat nadat hij de Filmische Voorstelling van Golven Breken had gezien die hem deed denken aan mijn inzet om hem te bevrijden van het pantser om zijn hart...Natuurlijk trok ik Grandioos Verkeerde Conclusies en wachtte ik tevergeefs en in bittere tranen Eerste en Tweede Lichtfeestdag op een levensteken van De Koning.
Muziek was er ook! De Koning danste voor mij privé op Geen Waardigheid van Zwarte Straat. En de Koning wist hoe op Geen Waardigheid van Zwarte Straat te dansen! Ik riep hem in mijn sponde met Ik Heb Je Nodig Vannacht van In Overdrijving. We dansten in de huiskamer van mijn Voormalige Paleis ineengestrengeld betekenisvol op Not And Never Has Been van A Dutch Famous Duo en gepassioneerd erotisch op de zwoele klanken van de Goed Uitzicht Gezelschapsclub die in die jaren grote furore maakten.
Mijn Vorst uitte zelfs eens expliciet de wens de vader van onze gezamenlijke Nakomeling te willen zijn...met uitdrukkelijke weigering daarbij ook een Vaderrol te vervullen. Een verleidelijk idee, maar toch echt mijn Eer te na.
Dus er was afwisseling genoeg voor Ons Min of Meer Geliefde Hofdames. Toch viel het mij zwaar om zo te leven: een drieste, eindeloos lijkende strijd voerend voor de plaats van Koningin in het - zo ik vermoedde - redelijk uitgebreide netwerk van aan de koning gelieerde Dames. Ik zou weleens laten zien hoe mooi, lief, intelligent, ondernemend, slim, wijs en rijk ik eigenlijk was. Hij zou me vast en zeker uiteindelijk naast zich plaatsen. En dan zou ik hem ook niet meer hoven delen, die behoefte zou vast en zeker bij hem wegebben...
Dus op een gemankeerde manier werkte mijn leven redelijk wel: ik werkte, leerde, bewoog, ontwikkelde mezelf...maar niet volgens een lijn die voor 100% zuiver Mijn Koninklijke Keuze was...
Regelmatig was het bestaan onder De Koning keihard. Af en toe bijvoorbeeld kondigde De Vorst zijn komst aan en wachtte ik tevergeefs tot het ochtendgloren... In wanhoop en kilte. In ontzetting geconstateerde decadentie.
De Koning hield ervan soms te testen hoe ver hij kon gaan bij het mij dwingen tot overgave. Heel ver. Maar dit spel gaf me geen werkelijk plezier. En ik vroeg me regelmatig af of hij ervan genoot...soms leek het alsof hij mijn lage positie in het netwerk van de hofhouding wilde rechtvaardigen...
De koning heeft eens een voorstel gedaan ons liefdesspel te delen met een Paardloze Rijtuig Koetsier die buiten de poorten zat te popelen op zijn bok. Dat weigerde ik duidelijk en beslist. Daarnaast wilde hij bij tijd en wijle graag mijn Sponde delen met een Extra Dame, de sinds kort ook van de Hofhouding deel uitmakende Kroonprinses J. Uiteindelijk lukte dat bijna na lang aarzelen van mijn kant: Kroonprinses J. was door mij tenslotte welkom geheten in het Voormalige Paleis...Zij heeft mijn Sponde echter nooit bereikt, omdat De Koning in een diepe slaap viel op het beslissende moment....Het Lot had elegant ingegrepen... Ik voelde sterk dat een Derde Persoon de verbintenis met De Koning voor mijn te gevoelig en te ingewikkeld zou maken... Kroonprinses J. en ik zijn uiteindelijk wel goede vriendinnen geworden en kijken elkaar nog steeds lachend aan als we bevriende Adel moeten uitleggen waar we elkaar eigenlijk van kennen...
Na een aantal jaren begon ik deze Ambities aarzelend op te geven en liet schoorvoetend andere belangstellende Edelen, Baronnen, Graven, enkele Hertogen toe in mijn leven. Het waren steeds teleurstellingen, van beide kanten...ik deed mijn best, maar ik kon mezelf nooit echt geven en De Koning niet definitief opgeven.
Nog steeds beleefden we Uiterst Gedenkwaardige Erotische Ogenblikken. Memorabel zijn nog steeds de momenten waarop we ons beiden voor 100% konden overgeven en er spontaan bij ons beiden een ervaring van totale eenheid met het Al ontstond...klinkt wat onaards, maar het waren levensechte momenten en de interacties die onze relatie Eeuwigheidswaarde gaven.
Er is een periode geweest, waarin mijn geest tijdelijk brak omdat een Tweede Nieuwe Koningin werd aangesteld...Niet ik! Het was geestelijk te zwaar op een moment waarop ook mijn lichamelijke gezondheid zwaar in het geding was...ik dreigde serieus mijn rechterborst kwijt te raken en heb toen bijna ook mijn gezonde verstand verloren. Toch overleefde onze netelige, gecompliceerde, maar onontkoombaar lijkende verbintenis ook deze beproeving nog een tijdje...
Na zes Gedenkwaardige Jaren hebben De Koning en ik fysiek feestelijk afscheid genomen met een door mij Hoogstpersoonlijk Verzorgd Diner. De Koning bracht bloemen noch cadeau mee - dat ontstemde mij...Hij bracht wel zijn Aandachtige Aanwezigheid, Onvergetelijke Afscheidskussen en Plechtige Allerlaatste Beroeringen van De Plek Tussen Mijn Benen Waar Alles Samenkomt als afscheidsgeschenken. Daarna zouden onze beider residenties zich verplaatsen naar Redelijk Ver Van Elkaar Verwijderde Steden.
Erg droge, moeilijke en eenzame jaren volgden. In mijn dromen joeg ik in de jaren daarna vaak vruchteloos achter een onverstoorbaar vluchtende Koning aan. Ik koos een haveloze relatie die naadloos aansloot bij de woestijn die ik voor mezelf klaargezet had...
Tot voor kort huilde ik nog hete tranen om de levende herinnering aan de kleurrijke, maar loodzware jaren met De Koning. Toch begon er vanaf een bepaald moment regelmatig een zoel, verkwikkend buitje te vallen en piepte hier en daar een frisgroen blaadje boven het zand...
Nog maar heel kort geleden vond ik in een Ver Weggestopt IJsvalies een diepbevroren Gouden Hart terug...dat zich moeiteloos een weg terug in mijn borst baande en nu geleidelijk smelt en al begint te glanzen...Op bevel van De Koning moet het ooit per Speciale Bode ongemerkt zijn terugbezorgd...
Het Veelkleurige Koninkrijk is als vanzelf netjes terug op de plek waar het hoort. In mijn eigen hart. Het Rijk is goed geconserveerd. Het is gerijpt, groeit nu weer en de veelkleurigheid is uitgebreider dan ooit. Grenzeloos en vrij toegankelijk voor een ieder die mij werkelijk liefheeft...inclusief de De Koning die eindelijk mijn zegen heeft om zijn eigen ondoorgrondelijke weg los van mij naar Eigen Inzicht te vervolgen...
Wij leven nog lang en gelukkig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten