Waar gaat dit blog eigenlijk over? Over mijn eigen onverbeterlijke hartstochtelijke natuur die zich alleen maar met huid en haar in affaires kan storten zodra ze maar iets voelt van verliefdheid? Of over de onnatuurlijk aanvoelende drempel tussen virtueel en contact in Het Werkelijke Leven (te letterlijke vertaling van In Real Life)? Is het misschien een onverzadigbaar verlangen naar aandacht, affectie dat hier de grootste rol speelt? Of is er meer aan de hand en is ware liefde op internet wel degelijk mogelijk en hebben we gewoon met dezelfde mechanismen, alleen in versneld tempo te maken en moeten we gewoon leren hoe we hier dit middel - de sociale media op het internet - zo goed mogelijk inzetten.
Is liefde niet de ultieme vorm van menselijke communicatie? En is het internet in deze tijd niet het communicatiemiddel dat ruimte en tijd overstijgt bij uitstek? Vandaar misschien.
Voor mij is deze woelige periode Tussentijd...een aanloop naar een nieuwe, betekenisvolle relatie. Dat hoop ik. Een rijkgevulde relatie die zowel liefde- en respectvol is als vrijzinnig, zowel romantisch avontuurlijk als een solide basis voor een mooie toekomst, zowel onafhankelijk als gepassioneerd, zowel vervuld van eeuwigheidswaarde als praktisch doenbaar. Dit is een zeer belangrijke ambitie in mijn leven. Ik geloof daarin. Nog steeds. Ik geef het niet op.
Het afronden van het blogfeuilleton over "De Magische Jurk" hier heeft onder meer tot gevolg gehad ik weer rechtstreeks in contact gekomen ben met De Koning. Via Facebook. Dit is enorm positief, omdat onze liefde levend en echt blijkt te zijn, maar we inmiddels allebei ten volle beseffen dat onze relatie in praktische zin niet doenbaar is. Toen niet en nu nog steeds niet. We voeren af en toe vriendschappelijke en zeer complimenteuze gesprekken vol herkenning die ons allebei gelukkig maken.
De reactie op het verjaardagssms'je een paar weken geleden aan degene over wie ik hier schrijf in 'Vol', "Gevoelloos" en "Fedor" maakt duidelijk dat ik te maken heb met een zodanige ijslaag dat er een ijsbreker van een veel hoger kaliber dan mijn persoon aan te pas komt. Hopelijk komt deze potige doch lieftallige dame op zijn weg! Verder zie ik vanuit de LinkedIn connectie met hem nog maar weinig beweging. Iets waar ik me af en toe een klein beetje zorgen over maak.
Mijn Koerdische vakantieschat (Bariş betekent vrede) is nu ook vriend op Facebook en blijft romantisch sms'en maar communiceert van geen kanten. Op mijn vragen - bijvoorbeeld: ik ben geschokt door het leeftijdsverschil van 22 jaar tussen ons, jij niet? - krijg ik gewoon geen antwoord. De drie dagen die we samen hadden waren zo mooi omdat we nauwelijks taal nodig hadden om buitengewoon effectief te communiceren...nu zijn we er helemaal van afhankelijk omdat er nu eenmaal 1.200 kilometer tussen zit. En dat verloopt - hoewel romantisch en liefdevol - bepaald stroef!
Tussen dit alles door speelde tot zeer recent een Twitteraffaire.
Ergens in januari licht flirterig begonnen tijdens een uitzending van #DWDD (hashtag De Wereld Draait door) en door alle persoonlijke verwikkelingen in het afgelopen jaar heen uitgegroeid tot een vlammende DM (Direct Message)-romance die haar weerga in de Twittergeschiedenis niet kent! Tenminste, die indruk maakte het op mij, want het DM-gebeuren op Twitter is - gelukkig - voorbehouden aan een-op-een-contact en ik heb dus geen idee wat er zich verder nog voor heftigs afspeelt. Daarnaast is de communicatie over en weer steeds respectvol, warm, liefdevol, geïnteresseerd, verrassend, teder geweest. Een combinatie die ik nog niet veel heb meegemaakt in mijn leven. In het leven van deze man herken ik veel van mezelf, maar ik bewonder ook zijn doelgerichtheid, rechtlijnigheid en zijn kracht...deze kenmerken zijn bij hem veel sterker aanwezig dan ik kan waarmaken in mijn eigen vlinderige leventje. Een vent uit duizenden: actief, wijs, intelligent, sociaal vaardig, levendig, smaakvol...een heel klein beetje emotioneel gehavend vanwege een nog recent afscheid, maar wie is dat niet..en hartstochtelijk, iemand die mij aanvoelt op erotisch gebied..Je snapt het al...deze Olga heeft daar meer dan genoeg aan om werkelijk verliefd te worden. Een peuleschilletje voor haar hartstochtelijke hartje...ach...
Een misverstand? Misplaatst gevoel bij een naïef aangelegde dame die het onderscheid tussen liefde en seks, het verschil tussen virtuele en "in real life" contacten heel slecht kan maken? Het oordeel is aan jullie.
We wonen niet zo ver van elkaar af. Regelmatig hebben we op het punt gestaan elkaar te ontmoeten. Ach en zo gaat het soms: mijn verlangen naar lijfelijk contact nam toe, het zijne leek wat te verflauwen...Hij bleef warm en zeer aandachtig, maar terwijl ik steeds vuriger verlangde naar onze aanstaande afspraak, leek hij daar minder toeschietelijk in te worden. Ik hoopte op koudwatervrees.
Een openhartige en eerlijke bekentenis bracht een paar dagen geleden onverbiddellijk duidelijkheid...hij heeft - in het echte leven - iemand uit zijn verleden opnieuw ontmoet en wil de chemie die hij heeft met deze dame eerst uitzoeken. Geen diner-voor-twee voor ons voorlopig. Misschien wel nooit...
Pijnlijk is het dat de combinatie vrouwelijke voelhoorntjes en de informatie over bij mensen betrokken derden die je via sociale media óók tegenkomt onvermijdelijk de dame in kwestie voor het voetlicht brengt; waarschijnlijk is die kans in het echte leven ongeveer net zo groot. . En ja, dat was even slikken. Ik mag er zijn, maar zij ook, aan haar ava te zien! Ik kan in zo'n situatie niet aan de zijkant toekijken...dus nu is ons mooie, open, intieme, veelvuldige contact via Twitter voorbij...
Ik heb gehuild, gehuild...ik heb de pijn van dit verlies lichamelijk gevoeld tot in mijn vingertoppen. Ik was al grieperig en moe, maar door deze breuk ben ik totaal ingestort de afgelopen dagen.
Natuurlijk krabbel ik weer snel op en kan ik alweer lachen. Natuurlijk had het net zo goed een grote afknapper kunnen zijn als we elkaars lichamen minder zouden blijken te waarderen dan elkaars geest...
En toch. Liefde.
De Tussentijd tikt door...
Is liefde niet de ultieme vorm van menselijke communicatie? En is het internet in deze tijd niet het communicatiemiddel dat ruimte en tijd overstijgt bij uitstek? Vandaar misschien.
Voor mij is deze woelige periode Tussentijd...een aanloop naar een nieuwe, betekenisvolle relatie. Dat hoop ik. Een rijkgevulde relatie die zowel liefde- en respectvol is als vrijzinnig, zowel romantisch avontuurlijk als een solide basis voor een mooie toekomst, zowel onafhankelijk als gepassioneerd, zowel vervuld van eeuwigheidswaarde als praktisch doenbaar. Dit is een zeer belangrijke ambitie in mijn leven. Ik geloof daarin. Nog steeds. Ik geef het niet op.
Het afronden van het blogfeuilleton over "De Magische Jurk" hier heeft onder meer tot gevolg gehad ik weer rechtstreeks in contact gekomen ben met De Koning. Via Facebook. Dit is enorm positief, omdat onze liefde levend en echt blijkt te zijn, maar we inmiddels allebei ten volle beseffen dat onze relatie in praktische zin niet doenbaar is. Toen niet en nu nog steeds niet. We voeren af en toe vriendschappelijke en zeer complimenteuze gesprekken vol herkenning die ons allebei gelukkig maken.
De reactie op het verjaardagssms'je een paar weken geleden aan degene over wie ik hier schrijf in 'Vol', "Gevoelloos" en "Fedor" maakt duidelijk dat ik te maken heb met een zodanige ijslaag dat er een ijsbreker van een veel hoger kaliber dan mijn persoon aan te pas komt. Hopelijk komt deze potige doch lieftallige dame op zijn weg! Verder zie ik vanuit de LinkedIn connectie met hem nog maar weinig beweging. Iets waar ik me af en toe een klein beetje zorgen over maak.
Mijn Koerdische vakantieschat (Bariş betekent vrede) is nu ook vriend op Facebook en blijft romantisch sms'en maar communiceert van geen kanten. Op mijn vragen - bijvoorbeeld: ik ben geschokt door het leeftijdsverschil van 22 jaar tussen ons, jij niet? - krijg ik gewoon geen antwoord. De drie dagen die we samen hadden waren zo mooi omdat we nauwelijks taal nodig hadden om buitengewoon effectief te communiceren...nu zijn we er helemaal van afhankelijk omdat er nu eenmaal 1.200 kilometer tussen zit. En dat verloopt - hoewel romantisch en liefdevol - bepaald stroef!
Tussen dit alles door speelde tot zeer recent een Twitteraffaire.
Ergens in januari licht flirterig begonnen tijdens een uitzending van #DWDD (hashtag De Wereld Draait door) en door alle persoonlijke verwikkelingen in het afgelopen jaar heen uitgegroeid tot een vlammende DM (Direct Message)-romance die haar weerga in de Twittergeschiedenis niet kent! Tenminste, die indruk maakte het op mij, want het DM-gebeuren op Twitter is - gelukkig - voorbehouden aan een-op-een-contact en ik heb dus geen idee wat er zich verder nog voor heftigs afspeelt. Daarnaast is de communicatie over en weer steeds respectvol, warm, liefdevol, geïnteresseerd, verrassend, teder geweest. Een combinatie die ik nog niet veel heb meegemaakt in mijn leven. In het leven van deze man herken ik veel van mezelf, maar ik bewonder ook zijn doelgerichtheid, rechtlijnigheid en zijn kracht...deze kenmerken zijn bij hem veel sterker aanwezig dan ik kan waarmaken in mijn eigen vlinderige leventje. Een vent uit duizenden: actief, wijs, intelligent, sociaal vaardig, levendig, smaakvol...een heel klein beetje emotioneel gehavend vanwege een nog recent afscheid, maar wie is dat niet..en hartstochtelijk, iemand die mij aanvoelt op erotisch gebied..Je snapt het al...deze Olga heeft daar meer dan genoeg aan om werkelijk verliefd te worden. Een peuleschilletje voor haar hartstochtelijke hartje...ach...
Een misverstand? Misplaatst gevoel bij een naïef aangelegde dame die het onderscheid tussen liefde en seks, het verschil tussen virtuele en "in real life" contacten heel slecht kan maken? Het oordeel is aan jullie.
We wonen niet zo ver van elkaar af. Regelmatig hebben we op het punt gestaan elkaar te ontmoeten. Ach en zo gaat het soms: mijn verlangen naar lijfelijk contact nam toe, het zijne leek wat te verflauwen...Hij bleef warm en zeer aandachtig, maar terwijl ik steeds vuriger verlangde naar onze aanstaande afspraak, leek hij daar minder toeschietelijk in te worden. Ik hoopte op koudwatervrees.
Een openhartige en eerlijke bekentenis bracht een paar dagen geleden onverbiddellijk duidelijkheid...hij heeft - in het echte leven - iemand uit zijn verleden opnieuw ontmoet en wil de chemie die hij heeft met deze dame eerst uitzoeken. Geen diner-voor-twee voor ons voorlopig. Misschien wel nooit...
Pijnlijk is het dat de combinatie vrouwelijke voelhoorntjes en de informatie over bij mensen betrokken derden die je via sociale media óók tegenkomt onvermijdelijk de dame in kwestie voor het voetlicht brengt; waarschijnlijk is die kans in het echte leven ongeveer net zo groot. . En ja, dat was even slikken. Ik mag er zijn, maar zij ook, aan haar ava te zien! Ik kan in zo'n situatie niet aan de zijkant toekijken...dus nu is ons mooie, open, intieme, veelvuldige contact via Twitter voorbij...
Ik heb gehuild, gehuild...ik heb de pijn van dit verlies lichamelijk gevoeld tot in mijn vingertoppen. Ik was al grieperig en moe, maar door deze breuk ben ik totaal ingestort de afgelopen dagen.
Natuurlijk krabbel ik weer snel op en kan ik alweer lachen. Natuurlijk had het net zo goed een grote afknapper kunnen zijn als we elkaars lichamen minder zouden blijken te waarderen dan elkaars geest...
En toch. Liefde.
De Tussentijd tikt door...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten