Baris betekent vrede

Mijn vakantie vorige maand in Turkije was een feest.
Mijn moeder en ik verbleven in een schandalig luxueus resort. Vanaf het begin al zat ik, behalve de meest fantastische groentegerechten met mijn mond, met mijn ogen een mooie ober op te eten...Ik bewonderde hem vooral intens vanwege zijn beschaafde, intense en rustige manier van werken die een vreugdevolle, liefdevolle aandacht uitstraalde...Maar ook - ik weet niet - iets in zijn houding...zijn heupen. U kent het wel, mevrouw.
Je moet nagaan dat ik dagelijks uren in zee gezwommen heb, dus mijn lichaam stroomlijnde terwijl mijn zelfvertrouwen groeide, beide in een gestaag, resoluut tempo..
De flirt aan de adembenemende Egeïsche kust groeide langzaam...Kun je je voorstellen hoe opwindend het is om steeds door de man die je begeert en die je ernstig verdenkt van dezelfde wensen op je wenken aan tafel bediend te worden...? Met ronduit liefdevolle aandacht en extra signalen in elke beweging? Als we de kans hadden, wisselden we belangrijke informatie uit, zoals onze voornamen en koetjes en kalfjes waaruit duidelijk wederzijdse interesse en waardering van elkaars aanwezigheid bleken.
Opgewonden berichtenverkeer met een goede vriendin leerde dat zijn Turkse voornaam Baris 'vrede' betekent.
Nadat de signalen van zijn kant duidelijk genoeg waren, heb ik - op 21 mei, gek genoeg gestimuleerd door de berichten over de zekerheid dat het einde der wereld naderde, waar zo'n achterlijke hype al niet goed voor is ;-) - bij het ontbijt mijn visitekaartje (waarop ik kunstig een hartje had getekend en voor de zekerheid de eerste letter van zijn voornaam met een uitroepteken) onder het servettendispensertje gelegd. Een sms'je volgde snel. Of ik hem die avond wilde ontmoeten voor een kop koffie in het stadje.
Het mocht allemaal niet openlijk, want het resortpersoneel mag dat soort dingen natuurlijk helemaal niet. Ik denk zelfs op straffe van ontslag daar. Toch durfde hij mij die middag te tackelen tijdens de lunch bij het uitzinnige dessertbuffet - waar ik puur uit bewondering stond, want ik kreeg nauwelijks meer happen door mijn keel - om zekerheid te krijgen over onze afspraak die avond...23 uur op de brug buiten het resort die over het privéstrand heen gebouwd was. Hij had mijn onmiddellijke antwoord op zijn telefoon nog niet kunnen lezen. Het zou de paar laatste dagen van mijn vakantie onze vaste tijd en plaats blijven.
Vanaf het privéstrand kon ik hem uitgebreid bewonderen tijdens zijn werk in het hoger gelegen serregedeelte van het restaurant en we wisselden steels intens stralende blikken en blije glimlachen uit. Mijn verlangen groeide steeds sneller en ik was zenuwachtig als een jonge maagd en kwam er niet onderuit mijn plotseling toegenomen stoelgang licht te associëren met de eerste ontmoeting tussen Connie Palmen en Ischa Meijer...
We hebben in het stadje koffie gedronken en gepraat. Wilden veel meer bespreken dan we deden, maar we hadden slechts beperkt wederzijds Engels en onze lichamen ter beschikking.  Baris bleek Koerdisch, dus waarschijnlijk heeft hij ook nog een andere, niet-Turkse voornaam, maar dat kwam op dat moment niet ter sprake. Schotse gasten zijn bij hem favoriet omdat die ook niet echt een eigen land in een andere staat hebben. Hij heeft vorig jaar nog heel lang in het ziekenhuis gelegen voor een rugoperatie. Hij heeft geen vrouw, geen kinderen (dat geloof ik), heeft een hekel aan islamisten - ik weet eigenlijk niet of hij zelf islamitisch is - hij drinkt niet meer na een periode van teveel - waardoor hij de bruiloft van zijn zusje miste - en rookt (blauwe Pall Mall). Ik heb er eentje meegerookt. Hij werkt het hele jaar: zomers in Bodrum, 's winters in Istanbul. Zijn vader en moeder in Izmir kunnen niet werken, dus grotendeels om zijn ouders te onderhouden.
Na de koffie wilde hij meteen naar een klein hotelletje in het stadje. (Zijn kamer was geen optie: hij woont met collega's en de mijne in het resort natuurlijk ook niet.) Ik stemde daar niet mee in. Ik vond het te snel, was verward. Wilde eerst voelen of het voor mij echt goed zat. Moeilijke beslissing, want er was weinig tijd...Alle begrip van zijn kant. Toen hebben we op een bankje aan het strand gekust en als twee nieuwsgierige pubers elkaars lichamen verkend. Het voelt altijd als een groot cadeau de begeerte van een mannenlichaam te voelen dat heftig en oprecht naar het jouwe verlangt. Heb even op het punt gestaan toch maar rechtsomkeert te maken richting stadshotel. Maar ik kon dat gewoon niet maken, niet vanwege mezelf, maar ook niet vanwege mijn wellicht bezorgde reisgenote. Hij heeft me tot zover mogelijk bij het hotel teruggebracht en dan voel je je even een ontzettende sloerie als je dan om twee uur 's nachts als dame alleen langs de portier moet  ;-)
 De volgende dag was ik ZO vreselijk bang dat ik mijn kans nu verspeeld had, dat ik in ieder geval 100% zeker was dat ik hem heel erg graag wilde. Ook als het puur een nacht vrijen betekende. Hij was eenmalig ergens anders geplaatst door de chef en kwam ons dus niet bedienen en ik voelde me helemaal gekwetst en verlaten daardoor zolang ik nog bang was dat dat zijn eigen keuze was. Maar nee! Ik werd heel lief per sms gerustgesteld.
Zondagavond 23 uur zelfde plek op de brug. Samen bijna op een holletje naar het aftandse, maar zeer propere hotel in het centrum van het stadje. Hij nog in zijn restauranttenue. Wij hebben het goed gehad samen. Weet niet wat er precies gebeurd is, het was allesbehalve spectaculair of buitengewoon, maar ik voelde me volkomen tot diep in mijn kern op mijn gemak bij hem en het ging allemaal verrukkelijk teder en vanzelf. Ik herinner me zijn ernstige ogen, zijn rechterhand, die bijna onafgebroken in mijn linker rustte. En dat ik er oprecht naar streefde mijn hart en mijn ziel voelbaar te maken in alles wat we samen deden...misschien was ons maar zo weinig tijd samen gegund. Ik besefte dat ik liefhad die nacht. We zijn om half zeven 's ochtends samen - nog steeds hand in hand - teruggelopen naar het resort, waar hij onmiddellijk, in dezelfde kleding begon aan - zo bleek later - een werkdag van minimaal 17 uur, met pijn in zijn voeten. Hij de dienstingang; ik langs de beveiliging met geen spoor van schaamte meer (de man van de bewaking grijnsde van oor tot oor).
Maandagochtend heb ik hem een liefdesbrief geschreven die ik die avond tersluiks na het laatste diner heb overhandigd.
Ik denk niet dat ik me ooit zo heerlijk, rustig en gezond heb gevoeld na een nacht met iemand. Ik straalde als een grote ster en iedereen zag het. Verbazingwekkend vond ik het.
Maandagavond moest hij na 23 uur nog werken en ik ben dinsdag om 7 uur in de transferbus gestapt, dus hij is tussendoor om 23 uur even ontsnapt om afscheid te kunnen nemen. Zo lief, maar ik had op wat meer tijd gehoopt. Toevallig wandelde die avond ook allemaal hoog hotelpersoneel op de brug, dus echt kussen was er niet eens bij...Hij had gedacht dat ik dinsdag pas later zou vertrekken; sprak de hoop uit dat ik nog zou terugkomen, ooit. Ik heb gezegd dat ik dat niet verwachtte en die uitspraak kwam voort uit mijn eigen angst voor afwijzing; hij leek echt teleurgesteld. Ik heb als een zeventienjarige zitten huilen op het terras bij een grote tequilla daarna.  Erg! Heb hem ge'smst dat ik huilde en ik kreeg een het allerliefste troostende berichtje terug dat ik ooit gehad heb. Ik ga WEL terug.
Ik gloei nog steeds na als een lampje op onuitputtelijke sterrenenergie, zonder dat ik veel onrust ervaar zoals gewoonlijk als ik verliefd ben. Want ik geloof dat ik erg verliefd ben. Misschien alleen maar op de zee, de zomer, de glorieuze terugkeer van de erotiek in mijn leven - na tweeëneenhalf jaar! - op mijn eigen eindelijk serieus bijgetrokken lijf...ik weet het niet...het laat me niet los en ik voel me er nog steeds fantastisch bij. Voel kracht en rust in mezelf. Vrede.