Dus er volgde spoedberaad met mijn voltallige regering...
Nu moet je weten dat in mijn Veelkleurige Koninkrijk de Ministerraad democratisch gekozen was door de kiesdistricten Verstand en Gevoel, tussen welke twee regio's in die tijd verrassend veel consensus bestond. (Er was ook verder geen enkele partij van wie mijn regering gedoogsteun nodig had.) De vaste kern bestond uit de Beste Vriendinnen van de Koningin - die stuk voor stuk aan het hoofd van hun eigen koninkrijk stonden en dus verstand van zaken hadden, verder natuurlijk de Koningin-Moeder en Prinses Marlène, het Bloedmooie Jongere Zusje in mijn schitterende dynastie.
De voltallige ministerraad uitte unaniem zijn grote bezorgdheid. De Ministers waren niet gewend dat er binnen het Veelkleurige Koninkrijk Buitenlandse Koningen toegelaten werden die categorisch weigerden zich te presenteren op de talrijke Bals en tijdens de Kleurige Festiviteiten die binnen het koninkrijk plaatsvonden. Zij dreigden zelfs hun portefeuilles aan te bieden. Konden zij een koningin dienen die haar waardigheid zo gemakkelijk verkwanselde aan ongebreideld genot? Ik verdedigde me door vol verve te verklaren dat ik de koning vurig beminde en dat een leven zonder de koning voor mij inmiddels gelijk stond aan leven verstoken van alle kleur en muziek. Ik zegde toe op korte termijn een Serieus Gesprek te arrangeren en ik ging ervan uit dat deze stap tot mij zou leiden tot over de drempel van de deur van het volle leven van de Koning.
Ik ontbood mijn Majesteit, die na enig aandringen in het paleis van het Veelkleurige Koninkrijk verscheen.
Het goddelijke liefdesspel dat uiteraard aan het Serieuze Gesprek vooraf ging, bleek niets aan magie te hebben ingeboet! Integendeel zelfs, constateerde ik vol hoop en verwachting - en dat kalmeerde mijn zenuwen enigszins. Plechtig legde ik mijn geliefde Koning de staatscrisis voor, waarbij ik hem terloops het zwart fluwelen juwelendoosje overhandigde. Een onvoorwaardelijk cadeau, bij wijze van zoenoffer, echter stiekem toch in de absolute zekerheid snel een vergelijkbare tegengift te ontvangen.
Maar nee! De koning stopte snel en schijnbaar achteloos het juwelendoosje in zijn achterzak. Hij verklaarde hooghartig absoluut niet te wensen dat ons beider koninkrijken zouden samensmelten...De jonge Monarch voelde zich niet helemaal thuis in het Veelkleurige Koninkrijk, beweerde hij ijskoud en tot mijn opperste verbazing. Het was te klein in zijn ogen en zijn ambities lagen bij andere, meer indrukwekkende naties. Hij dacht meer aan keizerrijken en sultanaten. Ik was geschokt, dacht aan zijn aanrakingen en aan zijn wonderwoorden en ik wilde niet geloven dat hij de waarheid sprak. Maar de weergaloze jonge koning vluchtte vastbesloten en haastig mijn paleisje uit, zijn koninklijke werkkring wachtte.
Ik zeeg wanhopig neer op mijn sponde en plengde een zee van tranen tot diep in de ochtend.
Bij het ochtendgloren viel ik eindelijk in slaap en droomde over instortende steden en kastelen en haveloze armoedige, krotten zonder enig soelaas. Toen ik mijn ogen opende, was ik een tel opgelucht te mogen ontwaken...Echter de werkelijkheid bleek nog veel onluisterender. De uitbundige schitterpracht en betovering waren in paniek weggevlucht. Het Veelkleurige Koninkrijk was in één nacht ingestort; een grijs waas, lusteloos hangend over huizen, velden en voorwerpen omklemde meedogenloos de grauwe nieuwe werkelijkheid. Links in mijn borst een in dit leven nooit eerder gevoelde pijn die zowel scherp als zeurend voelde. Ergens kwam deze zeer onaangename gewaarwording ook vaag bekend voor...
Snel nadat de koning die ochtend zijn schamele paleis betrad, opende hij in stilte het zwartfluwelen juwelendoosje...met een diepe zucht legde hij het zoveelste puur gouden hart in het laatje van de betonnen kluis. Een pijnscheut was zichtbaar in zijn intense bruine ogen toen hij de deur met een harde klap weer in het slot liet vallen.
WORDT VERVOLGD!
Nu moet je weten dat in mijn Veelkleurige Koninkrijk de Ministerraad democratisch gekozen was door de kiesdistricten Verstand en Gevoel, tussen welke twee regio's in die tijd verrassend veel consensus bestond. (Er was ook verder geen enkele partij van wie mijn regering gedoogsteun nodig had.) De vaste kern bestond uit de Beste Vriendinnen van de Koningin - die stuk voor stuk aan het hoofd van hun eigen koninkrijk stonden en dus verstand van zaken hadden, verder natuurlijk de Koningin-Moeder en Prinses Marlène, het Bloedmooie Jongere Zusje in mijn schitterende dynastie.
De voltallige ministerraad uitte unaniem zijn grote bezorgdheid. De Ministers waren niet gewend dat er binnen het Veelkleurige Koninkrijk Buitenlandse Koningen toegelaten werden die categorisch weigerden zich te presenteren op de talrijke Bals en tijdens de Kleurige Festiviteiten die binnen het koninkrijk plaatsvonden. Zij dreigden zelfs hun portefeuilles aan te bieden. Konden zij een koningin dienen die haar waardigheid zo gemakkelijk verkwanselde aan ongebreideld genot? Ik verdedigde me door vol verve te verklaren dat ik de koning vurig beminde en dat een leven zonder de koning voor mij inmiddels gelijk stond aan leven verstoken van alle kleur en muziek. Ik zegde toe op korte termijn een Serieus Gesprek te arrangeren en ik ging ervan uit dat deze stap tot mij zou leiden tot over de drempel van de deur van het volle leven van de Koning.
Ik ontbood mijn Majesteit, die na enig aandringen in het paleis van het Veelkleurige Koninkrijk verscheen.
Het goddelijke liefdesspel dat uiteraard aan het Serieuze Gesprek vooraf ging, bleek niets aan magie te hebben ingeboet! Integendeel zelfs, constateerde ik vol hoop en verwachting - en dat kalmeerde mijn zenuwen enigszins. Plechtig legde ik mijn geliefde Koning de staatscrisis voor, waarbij ik hem terloops het zwart fluwelen juwelendoosje overhandigde. Een onvoorwaardelijk cadeau, bij wijze van zoenoffer, echter stiekem toch in de absolute zekerheid snel een vergelijkbare tegengift te ontvangen.
Maar nee! De koning stopte snel en schijnbaar achteloos het juwelendoosje in zijn achterzak. Hij verklaarde hooghartig absoluut niet te wensen dat ons beider koninkrijken zouden samensmelten...De jonge Monarch voelde zich niet helemaal thuis in het Veelkleurige Koninkrijk, beweerde hij ijskoud en tot mijn opperste verbazing. Het was te klein in zijn ogen en zijn ambities lagen bij andere, meer indrukwekkende naties. Hij dacht meer aan keizerrijken en sultanaten. Ik was geschokt, dacht aan zijn aanrakingen en aan zijn wonderwoorden en ik wilde niet geloven dat hij de waarheid sprak. Maar de weergaloze jonge koning vluchtte vastbesloten en haastig mijn paleisje uit, zijn koninklijke werkkring wachtte.
Ik zeeg wanhopig neer op mijn sponde en plengde een zee van tranen tot diep in de ochtend.
Bij het ochtendgloren viel ik eindelijk in slaap en droomde over instortende steden en kastelen en haveloze armoedige, krotten zonder enig soelaas. Toen ik mijn ogen opende, was ik een tel opgelucht te mogen ontwaken...Echter de werkelijkheid bleek nog veel onluisterender. De uitbundige schitterpracht en betovering waren in paniek weggevlucht. Het Veelkleurige Koninkrijk was in één nacht ingestort; een grijs waas, lusteloos hangend over huizen, velden en voorwerpen omklemde meedogenloos de grauwe nieuwe werkelijkheid. Links in mijn borst een in dit leven nooit eerder gevoelde pijn die zowel scherp als zeurend voelde. Ergens kwam deze zeer onaangename gewaarwording ook vaag bekend voor...
Snel nadat de koning die ochtend zijn schamele paleis betrad, opende hij in stilte het zwartfluwelen juwelendoosje...met een diepe zucht legde hij het zoveelste puur gouden hart in het laatje van de betonnen kluis. Een pijnscheut was zichtbaar in zijn intense bruine ogen toen hij de deur met een harde klap weer in het slot liet vallen.
WORDT VERVOLGD!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten