Een zacht, warm briesje voelde ik en ik opende mijn ogen slaperig. Leunend op zijn elleboog blies de koning behoedzaam zijn adem in mijn gezicht. Hij kuste mijn opgeluchte glimlach weg. Vurig, intens en bloedserieus beminden we elkaar zwijgend in de grijze, vroege zondagochtend.
De Koning zorgde daarna vaderlijk voor slappe oploskoffie en stopte me tot mijn grote vreugde met zachte dwang onder de grote gemeenschappelijke douche in het huis, alsof ik een klein kind was. Zijne Majesteit zeepte me in met 100% aandacht, liefdevol en sensueel, waarna hij mijn nagloeiende lijf zorgvuldig afspoelde met lauwwarme stralen. Tot mijn angstige opluchting waren alle medebewoners nog in diepe slaap. In ieder geval liet niemand zich zien.
Ik genoot uitzinnig van de zorgzaamheid van de gisteren nog zo meedogenloze monarch. Hij gedroeg zich nederig, beschaamd, bijna…
“Ik moet je iets vertellen…” begon hij schuchter, toen we eenmaal aangekleed naast elkaar op zijn matras zaten en ik mezelf terug op aarde probeerde te brengen door naarstig te bedenken wat ik die dag op mijn Koninklijke Programma zou zetten…
Ik onderbrak mijn gedachten en wachtte onbekommerd op wat er komen ging; vast een verontschuldigde verklaring over de heftige halscène die we vannacht samen hadden opgevoerd…
“Je weet hoeveel ik om je geef…dat ik je niet kan missen...ik weet dat jij...maar…ik heb een dame ontmoet op mijn werk…ik voel me thuis bij haar…” Hij noemde haar voornaam en sprak die met warmte uit…”Ik ga weg uit dit huis…trek bij haar in…Ik wil dat je weet waar je aan toe bent…”
Luid rinkelend viel een denkbeeldige kristallen kroon in scherven op de hardmarmeren vloer in mijn eigen hoofd.
“Maar…” begon ik sputterend. Me opeens realiserend dat dit geen enkele zin had, stond ik resoluut op en vertrok zonder verdere plichtplegingen. Buiten bleek de regen hard en bitter koud. Met wild kloppend hart probeerde ik te bevatten wat er die nacht gebeurd was, wat er zojuist precies gezegd was. Ik hield me staande tegen de eerste blinde muur op mijn weg…mijn tranen vielen als een onstuitbare waterval.
Stuurloos. Overgeleverd.
Ik had niet aan al zijn eisen gehoor moeten geven vannacht! Ik was gewogen en te licht bevonden...te weinig koninklijk gebleken om werkelijk zijn koningin te zijn...Of was het juist zijn doel geweest om dat feit onweerlegbaar aan te tonen?
Hoe kon hij zo wreed zijn?
Er was een officiële koningin gekozen die met hem at, praatte, wandelde, speelde en dat was niet de Heerseres van het Veelkleurige Koninkrijk. Had mijn rijk nog wel recht van bestaan?
Nee. Geen koninkrijk meer. Geen regering. Geen status. Geen kleuren. Niets.
De volgende stap? Voorgoed afscheid nemen? Een gewone, gezellige relatie met een eenvoudige burgerman? De Veelkleurigheid die zoveel kracht bevatte negeren, opgeven en alleen verder gaan? In mijn hart was geen plaats voor een afscheid, een ander. Nog niet. Nog lang niet...Ik was blind voor het bestaan van de andere koningen.
Ik zette mijn razende gedachten stil en trok mijn jas rillend dichter over mijn dunne jurk. De wandeling in de bijtend koude, striemende regen deed me goed.
Gestaag stromende hete tranen vielen voorbijgangers niet op in dit weer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten