Waarderende warmte, intensiteit, ongebreidelde fantasie, complimenteuze, liefdevolle aandacht, zoete ineenstrengeling en onbeperkt ruimte voor ons beider creativiteit en verbeelding…Tot nu toe was het louter die opsomming waar het samenzijn met de knappe soeverein uit bestond, zij het tot mijn grote frustratie uitsluitend beperkt tot momenten die de koning verkoos. Ook dreef het mij tot wanhoop dat in gezamenlijkheid nooit andere activiteiten werden ontplooid, behalve het goudomrande liefdesspel dat we deelden. Niettemin kon niemand me zoals hij tot in elke vezel doordringen van mijn hoogste waardigheid…dit was de man die de prinses in mij geïnspireerd had uit te groeien tot koningin en de ervaring van mijn eigen Veelkleurige Koninkrijk had gebracht…
Maar vannacht was alles anders.
De koning bleef koud, afstandelijk…IJzig en afgemeten droeg hij me op te wachten bij de voordeur van het schamele studentenhuis waarin zijn paleis gevestigd was, dat slechts uit één kamer, gevuld met een matras en een klerenkast bestond. Zwijgend, met nadrukkelijke bewegingen stalde de koning het IJzeren Ros. Voor hij alleen het huis binnentrad, gebood hij me op de stoep te wachten. Ik bleef bevend, koud, naakt en eenzaam achter onder de lange, zwarte, glanzende trenchcoat. Alleen diep in mijn onderbuik gloeide heet het in de stad opgewekte verlangen naar aanraking en vervulling. De kou van de nacht voelde daardoor nog een tikje gemener aan.
Vluchten voor deze vannacht zo barse monarch had op dit moment gekund, maar dat was het laatste waar ik aan dacht. Bovendien zou het elke enigszins oplettende koetsier van een paardloos rijtuig niet ontgaan dat zich onder mijn lange jas slechts een spiernaakt vrouwenlichaam bevond.
Zijne Majesteit opende de deur weer en wenkte me zwijgend, maar streng gebiedend met zijn wenkbrauwen naar binnen.
Het begon erop te lijken dat het effect van de beproefde rituelen totaal afweek van wat ik had beoogd…vertwijfeling kwam in de plaats van de aanvankelijke uitzinnige vreugde over het snelle ten tonele verschijnen van de met heel mijn hart gewenste persoon. De daarmee tegenstrijdige kille houding paste nog wel in het spannende, exhibitionistische spel in de stad, maar nu – buiten de arena van het fonkelende uitgaansbal – kon die wat mij betreft eindelijk wel achterwege gelaten worden.
Met een grote zwaai opende hij vervolgens de tussendeur die naar de hal leidde waarop wel tien kamerdeuren uitkwamen, waaronder die van de majesteit zelf. Ik liep gewoontegetrouw in de richting van zijn deur, maar mijn royale minnaar hield me tegen door eindelijk, eindelijk zijn warme armen om me heen te slaan. Ik slaakte inwendig een diepe zucht van opluchting toen ik zijn vochtige lippen inhalig op mijn mond voelde. Een begerige tong openende die snel en veroverde gretig de binnenkant daarvan tot bijna in mijn keel…de vorst bleef echter zwijgzaam, fluisterde niet zoals gewoonlijk tussendoor wensen en complimenten…alles bleef anders dan in het afgelopen half jaar waarin mijn prille koninkrijk verrezen was en ons samenspel vloeiend, onbezonnen, zorgeloos en hoopvol was geweest…
Een angstige besef bekroop me dat ik aan een test onderworpen werd die me meedogenloos onttroonde en vervolgens een nieuwe status toebedeelde op grond van mijn prestaties volgens een strikt geheim beoordelingssysteem. Ik besefte dat mijn schattige koninkrijkje niet tegen dit soort staatsterreur was opgewassen. Ik was ongeneeslijk verslaafd geraakt aan dit avontuur en hoewel deze ongewenste ontwikkeling mij onzegbaar veel verdriet deed, wilde alles in mij zijn aanwezigheid in mijn leven vasthouden. Ik wilde hem voor eeuwig vergezellen terwijl we samen grenzen passeerden.
Tot elke prijs.
De koning begon schielijk de knopen van mijn trenchcoat één voor één los te maken.
Intussen bleef het ongewoon stil in de zaterdagnachtelijke hal van het studentenhuis. Normaal waren er op dit uur wel geluiden…mensen die snurkten, muziek speelden, geluiden van parende stelletjes…Vandaag niet. Mij bekroop een onbestemd gevoel van een voorstelling met aandachtige toeschouwers, waarvan ik - de hoofdattractie - als enige niet in kennis was gesteld.
Mijn jas viel met een plofje op de grond van de hal. De koning – wiens blik spanning en opwinding verried, maar geen genade kende - verzocht mij met bijtende stem voorover te buigen, met mijn handpalmen op de grond…ik protesteerde zachtjes, maar deed wat mij gevraagd was.
De koning ontdeed zich van zijn broekriem, knoopte zijn gulp open en nam me hard en ruw ter plekke, terwijl mijn wangen rood kleurden van schaamte. Omdat ik grenzeloos genoot van mijn eigen ongebreidelde, ongehoorde en onfatsoenlijke overgave, terwijl ik tegelijkertijd alle laatste kansen op een partnerschap met deze verleidelijke monarch aan het verspelen was. Geen levend wezen liet zich zien, maar ik wist voor 99% zeker dat van tevoren ingelichte huisgenoten zich vergaapten aan onze openlijke vertoning. De koning sloeg een paar keer hard op mijn billen en het onderdrukken van de kreten van genot en ontzetting die ik tot dan toe onhoorbaar had kunnen laten zijn lukte niet meer…de golven van genot die vervolgens mijn schoot doorkruisten kon ik niet langer tegenhouden, terwijl vrees en kou mijn eenzame hart bleven omklemmen…
Op dat moment ontdooide de barse heerser, die me zachtjes overeind trok.
Warm glimlachend tilde hij me op onder knieën en hoofd en droeg mijn lichaam teder richting zijn sponde. Als een klein meisje liet hij me zorgzaam drinken uit het glas water in zijn handen. Zachtjes streelde hij mijn lichaam warm en fluisterde in mijn oor dat het allemaal goed zou komen.
Als een gerustgesteld prinsesje viel ik dicht tegen mijn koning aan in een diepe slaap, met dromen over de zonnige tuinen, vrolijke klanken en grote bloemen en vlinders in de talloze tinten van het veelkleurige koninkrijk dat voorlopig alleen nog maar in mijn verwarde, vermoeide hoofdje bestond…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten