Godzijdank stond de afgetreden regering nog tot mijn beschikking. Het was nu meer een soort demissionair kabinet, want ik raadpleegde ze nog steeds over Belangwekkende Kwesties, zij het met enige terughoudendheid.
Hoofdschuddend hoorden de oud-ministers mijn verhaal aan...ze hadden het toch gezegd...In mijn ogen vergaten ze iets te snel dat het bestaan van het Veelkleurige Koninkrijk onlosmakelijk verbonden was met de aanwezigheid van De Koning. Zijn onverdeelde aandacht, zijn handen, zijn lippen, de roomkleurige warmte van zijn huid, zijn intense lach en donkere, zachte, duidelijke woorden, de glans op zijn blauwzwarte, dikke haar brachten kleur, avontuur en magie. De Koning die heel lang alleen in mijn verbeelding geleefd had, bleek in vlees en bloed in het echte leven aanwezig...Eigenlijk zou het besef daarvan al genoeg moeten zijn om het Koninkrijk te behouden, maar dat lukte me niet...ik was te onzeker, wilde bevestiging...wilde zijn warmte...wilde hem naast mij. Wilde alles met hem beleven, niet louter magische nachten...we hadden toch zo veel meer gemeenschappelijks te delen? Dat moest een Kans krijgen. Na lang praten als Valkenlandvrouw (een typisch Veelkleurigse uitdrukking), ontdooiden de excellenties langzaam een beetje.
Praat met hem, Majesteit, was het eensluidende advies. Praat nog één keer met hem en leg Uw probleem glashelder voor. Wees eerlijk, maar resoluut. Wees een koningin waardig. Behoud uw autonomie te allen tijde...Beëindig de connectie als het nodig is. De Keuze is aan de Koning, het Besluit aan de Koningin...
Zo gezegd, zo gediggidaan, om een uitdrukking van de met uitsterven bedreigd lijkende snelspreekartiest aan te halen die door mij toentertijd herhaaldelijk via mijn Stereofonische Muziektoren ten gehore werd gebracht vanwege het feit dat De Koning zich bediende van ongeveer hetzelfde boterzachtzuidnederlandse accent. Zo waren er meer manieren om kunstmatig een kopie van het gevoel van het Oprijzen van het Veelkleurige Koninkrijk op te wekken...de goedogende kinderarts in het medische schouwspel genaamd Spoedgeval Kamer uit die vervlogen jaren, bediende zich bijvoorbeeld van exact hetzelfde hoofdknikje, al was De Koning dan vele malen knapper dan deze schouwspeler ooit geweest is. Ach ja, niets kon werkelijk de verslavende lijfelijke aanwezig van Zijne Majesteit vervangen. Ik realiseerde me het verdrietige risico te lopen dat alleen de goedkopige surrogaten overbleven...als ik hier het Enige Juiste Besluit nam en het geofferde hart onverbiddelijk en zonder dralen terug zou eisen...
Maar ondanks al mijn gezonde voornemens, bleek De Koning niet te consulteren voor dit Tweede Serieus Gesprek. In de duistere tijden waarin deze geschiedenis zich afspeelt, was nog absoluut niet algemeen sprake van Bewegende Versprekers en Post via Elektronische Impulsen. Dus het moest of via het onder briefjes en biersmetten bedolven telefoontoestel in de hoek van de bar in het plaatselijke bowlingcentrum - "Zijne Majesteit? Ik zal eens kijken of hij hier vandaag als Wachter is ingepland...wat was je naam ook weer?....? Nee, hij is er niet. Morgen ook niet... Ik zal de boodschap doorgeven, dame...wat was je naam ook weer?" - of via de onder briefjes en biersmetten bedolven telefoon in de hal van het smoezelige studentenhuis "De Koning? Saaaaaander....!!!! Woont De Koning hier nog? Met Sander! U bent, mevrouw?...Zijne Majesteit...is er niet op dit moment...ik weet niet of hij vannacht hier slaapt....Belt U later nog eens terug...mevrouw."
Het laatste Wonder der Techniek in mijn bescheiden Paleis was een Responsmachine met een Knipperend Lichtje...Maar steeds als ik thuiskwam bleken de Knipperende Lichtjes slechts opgenomen berichten aan te kondigen van Koninginnen uit Naburige Koninkrijken of Leden van mijn Eigen Koninklijke Familie. Oh mijn van schoonheid doordrenkte, ultiem mannelijke magische Koning...hij had toch beslist Mijn Gouden Hart in het Zwartfluwelen Doosje schielijk aangenomen en niet meer teruggegeven...dat betekende toch dat hij mijn hart beheerde, slechts hij mijn ware gemaal kon zijn? De nu nog levende herinneringen brachten me er regelmatig toe de gevoelige Heilige Delen van mijn smachtende lichaam eenzaam te betasten...Nooit waren de daarmee opgewekte Veelkleurige Hoogtepunten intenser, maar dat gold minstens evenzo voor de snerpende, scheurende pijn van de daarna onmiddellijk doorstane bijna onmenselijke eenzaamheid... Mijn wanhoop werd groot, kaal en weids als een droge woestijn. Diep in mijn weggeschonken hart had ik daarom al het fatale Koninklijke Besluit genomen...Het demissionaire kabinet zou beslist teleurgesteld in ballingschap gaan of zelfs de dienst van andere koninkrijken aanvaarden zodra de uit wanhoop gekozen Definitieve Overgave van hun Gevallen Koningin een feit zou worden...
Ik was natuurlijk niet op de hoogte van de Dikwandige Ondoordringbaarheid van de kluis waarachter talrijke Gouden, Zilveren zelfs Diamantingelegde Harten hermetisch waren ingesloten. Deze Verborgen Schatten werden door De Koning beschouwd als de militaire basis van zijn magische macht...Op dat moment was ik - de kleine, eenzame, versmade, verliefde Koningin - me nauwelijks bewust van de wrede krachten waaraan ik me uit eigen vrije wil weerloos en onwetend zou overleveren..
WORDT VERVOLGD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten