Ik moet het wel accepteren, maar geloof het gewoon niet!
Uiteindelijk straalde ik gisteravond, zag ik er op mijn best uit en was ik er helemaal klaar voor en behoorlijk ontspannen toen het eenmaal zeven uur was. Het was maanden, misschien wel jaren geleden dat ik in de spiegel had gekeken en helemaal tevreden was over wat ik zag. Gisteravond was dat echt zo en dat was eigenlijk vrij ongelofelijk, zeker gezien de omstandigheden.
Het was raar dat hij daar helemaal niks over zei toen hij - iets te vroeg - binnenkwam. Geen compliment. Ook geen cadeautje of bosje bloemen, flesje wijn zoals de vorige keer. Niks Het klopte niet helemaal.
We hebben bij mij in de tuin even zitten praten en wat gedronken. Toen zijn we in zijn auto naar de rivierkade bij de binnenstad gereden...Het was zwoel daar en de zon was nog aan het ondergaan. We moesten nog een stukje wandelen richting de stad langs de rivier. Verlichte bruggen, verliefde stelletjes en gedempt klinkende terrasjes. Poëtischer kon bijna niet en we vonden het allebei echt mooi en zeiden dat ook tegen elkaar. We lachten over het wanstaltige casinogebouw en de plantenbakken met een hilarisch opschrift.
Hij gokte meteen dat we daar naar toe gingen toen hij het restaurant zag waar ik had gereserveerd.
Toen we overstaken naar de ingang van het restaurant reed een auto voorbij met drie vrolijke, knappe meisjes erin die hem toeriepen dat hij zo'n mooie vrouw had en daar bedoelden ze mij dan mee. (Dit soort wonderlijke interventies zie ik altijd als engelenacties, maar goed, je kunt het opvatten zoals je wilt natuurlijk.) Het sterkte mijn zelfvertrouwen enorm in elk geval. Misschien heeft het hem gisteren juist wel afgeschrikt...het idee dat je ineens een hele vrouw in je schoenen geschoven krijgt...
Het was best gezellig tijdens het eten...ik was vrolijk en had er in eerste instantie nog wel vertrouwen in. Het gesprek was ok, ik heb veel over mijn werk en mijn interesses kunnen vertellen. Maar nu ook weer: niks complimenteus, niks flirterigs, geen enkele toespeling op ons hernieuwde contact en ook geen aanknopingspunten voor mij om zoiets te aan te geven. Geen uitnodigingen om ergens mee naar toe te gaan, voorstellen iets samen te gaan doen, terwijl ik daar wel op aanstuurde en er gezamenlijke liefhebberijen te over zijn - of hem een keer te bezoeken. Geen vuurwerk tussen ons. Geen spatje. Ik zat daar te stralen, maar bij hem werkd het koud vuur. Alleen raadselachtige vlammen in de augustusnacht die we niet konden thuisbrengen. Maar zelfs die waren niet inspirerend genoeg.
Toen we vertrokken bij het restaurant had ik nog wel zoiets van: kom jij nou maar met ideeën. Ik zag een kroegje, cocktailbar of ander tentje nog wel zitten. Maar ik moest wéér met voorstellen komen en hij bleek alleen maar naar huis te willen. Saai.
Ik begon te beseffen dat er iets flink mis aan het gaan was. Niks magische, romantische avond. Niks eerste echte zoen en urenlang samen warm worden. Niks elkaars lichamen verkennen en voorzichtig beminnen in mijn frisopgemaakte bedje. Niks samen nerveus aan een heerlijke zaterdag beginnen. Niks vervulling van de hoop die ik al jarenlang koester over hem en die de afgelopen maanden langzaam in realiteit schenen veranderen...
Bij mijn huis aangekomen wilde hij meteen doorrijden naar zijn woonplaats, honderd kilometer verderop. Toen heb ik gezegd dat ik daar niet mee akkoord kon gaan omdat ik iets wilde uitspreken, want anders was ik echt gek geworden in mijn eentje thuis. Hij is nog een cola komen drinken en ik heb hem verteld dat ik veel meer met hem wil dan alleen maar vrienden zijn en dat ik dacht dat ik dat al behoorlijk had laten blijken de afgelopen maanden. Hij zei dat hij dat inderdaad had opgemerkt, dat hij had gehoopt dat dat bij hemzelf iets zou veranderen, maar dat hij nog steeds niks kon voelen. Nou ja, zoals ik al aangaf is dat eigenlijk niet vreemd, gezien het feit dat hij nog nooit een relatie met iemand is aangegaan. Ik heb hem nog verteld dat ik me echt verbonden met hem voel en dat ik mooie en goede dingen in hem zie die ik graag in mijn leven wil verwelkomen. Dat er bij mij echt niet iedere week iemand anders langskomt met wie ik hetzelfde probeer (ik vond het vreemd dat hem dat een tikje leek te verbazen!). Hij zei toen nog zoiets van ik wil er over nadenken en geef je snel uitsluitsel hierover...Bij het vertrek heb ik hem bijna op de mond durven kussen, maar achteraf ben ik blij dat ik dat achterwege heb gelaten. Hij mailde vanmorgen nog dat hij had bedacht dat hij misschien beter zijn best moest doen. Nou ja zeg! Leuk, maar dat hoeft voor mij dus niet. Ik ga ook niet wachten op uitsluitsel binnen een week. Ik ben verdomme geen sollicitant of zo! Het zal voor hem erg moeilijk worden met mij nog iets te krijgen, mocht hij besluiten dat bij nader inzien toch te willen, dat begrijp je.
Ken je het nummer 'tears in the morning' van de beach boys? Zo voelde ik me toen ik vanmorgen wakker werd uit een droom waarin hij alles per se met mij samen wilde doen. Ik voel nog steeds voor deze man, dat wel. Zou ik hem werkelijk zo koud laten? Wat doet hij dan in mijn buurt na al die tijd? Hebben jullie misschien een idee wat er aan de hand is?
Uiteindelijk straalde ik gisteravond, zag ik er op mijn best uit en was ik er helemaal klaar voor en behoorlijk ontspannen toen het eenmaal zeven uur was. Het was maanden, misschien wel jaren geleden dat ik in de spiegel had gekeken en helemaal tevreden was over wat ik zag. Gisteravond was dat echt zo en dat was eigenlijk vrij ongelofelijk, zeker gezien de omstandigheden.
Het was raar dat hij daar helemaal niks over zei toen hij - iets te vroeg - binnenkwam. Geen compliment. Ook geen cadeautje of bosje bloemen, flesje wijn zoals de vorige keer. Niks Het klopte niet helemaal.
We hebben bij mij in de tuin even zitten praten en wat gedronken. Toen zijn we in zijn auto naar de rivierkade bij de binnenstad gereden...Het was zwoel daar en de zon was nog aan het ondergaan. We moesten nog een stukje wandelen richting de stad langs de rivier. Verlichte bruggen, verliefde stelletjes en gedempt klinkende terrasjes. Poëtischer kon bijna niet en we vonden het allebei echt mooi en zeiden dat ook tegen elkaar. We lachten over het wanstaltige casinogebouw en de plantenbakken met een hilarisch opschrift.
Hij gokte meteen dat we daar naar toe gingen toen hij het restaurant zag waar ik had gereserveerd.
Toen we overstaken naar de ingang van het restaurant reed een auto voorbij met drie vrolijke, knappe meisjes erin die hem toeriepen dat hij zo'n mooie vrouw had en daar bedoelden ze mij dan mee. (Dit soort wonderlijke interventies zie ik altijd als engelenacties, maar goed, je kunt het opvatten zoals je wilt natuurlijk.) Het sterkte mijn zelfvertrouwen enorm in elk geval. Misschien heeft het hem gisteren juist wel afgeschrikt...het idee dat je ineens een hele vrouw in je schoenen geschoven krijgt...
Het was best gezellig tijdens het eten...ik was vrolijk en had er in eerste instantie nog wel vertrouwen in. Het gesprek was ok, ik heb veel over mijn werk en mijn interesses kunnen vertellen. Maar nu ook weer: niks complimenteus, niks flirterigs, geen enkele toespeling op ons hernieuwde contact en ook geen aanknopingspunten voor mij om zoiets te aan te geven. Geen uitnodigingen om ergens mee naar toe te gaan, voorstellen iets samen te gaan doen, terwijl ik daar wel op aanstuurde en er gezamenlijke liefhebberijen te over zijn - of hem een keer te bezoeken. Geen vuurwerk tussen ons. Geen spatje. Ik zat daar te stralen, maar bij hem werkd het koud vuur. Alleen raadselachtige vlammen in de augustusnacht die we niet konden thuisbrengen. Maar zelfs die waren niet inspirerend genoeg.
Toen we vertrokken bij het restaurant had ik nog wel zoiets van: kom jij nou maar met ideeën. Ik zag een kroegje, cocktailbar of ander tentje nog wel zitten. Maar ik moest wéér met voorstellen komen en hij bleek alleen maar naar huis te willen. Saai.
Ik begon te beseffen dat er iets flink mis aan het gaan was. Niks magische, romantische avond. Niks eerste echte zoen en urenlang samen warm worden. Niks elkaars lichamen verkennen en voorzichtig beminnen in mijn frisopgemaakte bedje. Niks samen nerveus aan een heerlijke zaterdag beginnen. Niks vervulling van de hoop die ik al jarenlang koester over hem en die de afgelopen maanden langzaam in realiteit schenen veranderen...
Bij mijn huis aangekomen wilde hij meteen doorrijden naar zijn woonplaats, honderd kilometer verderop. Toen heb ik gezegd dat ik daar niet mee akkoord kon gaan omdat ik iets wilde uitspreken, want anders was ik echt gek geworden in mijn eentje thuis. Hij is nog een cola komen drinken en ik heb hem verteld dat ik veel meer met hem wil dan alleen maar vrienden zijn en dat ik dacht dat ik dat al behoorlijk had laten blijken de afgelopen maanden. Hij zei dat hij dat inderdaad had opgemerkt, dat hij had gehoopt dat dat bij hemzelf iets zou veranderen, maar dat hij nog steeds niks kon voelen. Nou ja, zoals ik al aangaf is dat eigenlijk niet vreemd, gezien het feit dat hij nog nooit een relatie met iemand is aangegaan. Ik heb hem nog verteld dat ik me echt verbonden met hem voel en dat ik mooie en goede dingen in hem zie die ik graag in mijn leven wil verwelkomen. Dat er bij mij echt niet iedere week iemand anders langskomt met wie ik hetzelfde probeer (ik vond het vreemd dat hem dat een tikje leek te verbazen!). Hij zei toen nog zoiets van ik wil er over nadenken en geef je snel uitsluitsel hierover...Bij het vertrek heb ik hem bijna op de mond durven kussen, maar achteraf ben ik blij dat ik dat achterwege heb gelaten. Hij mailde vanmorgen nog dat hij had bedacht dat hij misschien beter zijn best moest doen. Nou ja zeg! Leuk, maar dat hoeft voor mij dus niet. Ik ga ook niet wachten op uitsluitsel binnen een week. Ik ben verdomme geen sollicitant of zo! Het zal voor hem erg moeilijk worden met mij nog iets te krijgen, mocht hij besluiten dat bij nader inzien toch te willen, dat begrijp je.
Ken je het nummer 'tears in the morning' van de beach boys? Zo voelde ik me toen ik vanmorgen wakker werd uit een droom waarin hij alles per se met mij samen wilde doen. Ik voel nog steeds voor deze man, dat wel. Zou ik hem werkelijk zo koud laten? Wat doet hij dan in mijn buurt na al die tijd? Hebben jullie misschien een idee wat er aan de hand is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten