Fedor

Je schrijft. Over helden die allemaal onderuit gaan. Uiteindelijk.

Allebei schrijven wij.

Vanavond ik aan jou een laatste e-mail. Om te zeggen dat ik zo niet verder wil. Dat ik dit te pijnlijk vind.

Je antwoordde, onmiddellijk bijna: "Dat is goed. Ook veel geluk."

Ik stop mijn tranen tot ze toch opwellen.

Want ik was zeker van jou. Altijd. Ik wist het zelfs al toen ik nog wilde geloven dat mijn hart jou niet toebehoorde.
Onze verbondenheid bracht levengevende vreugde diep in mijn allermoeilijkste verhaal. Toen ik moederziel alleen was met een eenzame man te dicht naast mij die absoluut niet paste. De schade bleef beperkt door het besef van jouw aanwezigheid.

Ik was zo pertinent zeker van onze toekomst samen! Want altijd was er weer even contact. Een telefoontje. Een afspraak. Iets. Jij. Dat heeft me gered. Jij hebt me gered. Want ik bleef leven voor wat nog in het vat zat voor ons.

En inderdaad, ik werd snel werkelijk verliefd op je toen ik eenmaal vrij was en wij samen konden zijn. Lag daarna alleen in de zinnelijke zon afgelopen zomer me met een glimlach te verheugen op jouw te lang alleengelaten lijf. Voelde het ijs om je hart verdampen op mijn huid. Ik kon best nog even wachten.

Maar je kwam niet...niet helemaal. Wilde me niet eens aanraken. Klapte dicht. Nam afstand. Op de momenten dat het erop aankwam.

Maar je bent lief. Je bent zachtmoedig. Je bent volhardend. Sterk op jouw manier. Je bent mijn liefde waard. En ik hou echt van je.

Je blijft hermetisch bij mij. Zou ooit iemand iets anders bij jou teweeg kunnen brengen? Ik hoop het echt voor jou. Want je hart schreeuwt om warmte in de stoffige iglo die het omhult. Meen ik serieus gevoeld te hebben. Dus ik moet ruimte maken voor iemand die jou wel opent...

Ik weet dat je ook vervuld bent van het volle leven. Allerlei mensen, onderwerpen, uitdagingen, motivaties. Net als ik. En dat je niet ongelukkig bent. Verre van dat. Net als ik. Maar ik ken je eenzaamheid. Dat weet ik zeker. Of niet? Juist in die eeuwige twijfel zit de eenzaamheid van ons beiden: is dit wel echt? Maken we onszelf niet gewoon iets wijs? Zijn we wel echt zo verbonden als we lijken door al die gemeenschappelijkheid? Als we die bange twijfel met veel moeite weten te overbruggen, vinden we dan niet een lege huls? Zijn we wellicht niet meer dan twee eenzame zielen die voor de zoveelste keer het geluk niet vonden?

Nu kan ik nog maar één ding doen: ik zet  nu in de naam van de liefde elke twijfel definitief opzij. Mijn liefde voor jou is echt en wezenlijk voor wie ik ben.

Helaas krijgt zij nu alleen geen verdere vorm. En ik laat je vrij. En mezelf ook. Totaal. Omdat ik je werkelijk liefheb!