papa (voor WN)

Natuurlijk speelt mijn vader een belangrijke rol in het helingsproces dat ik nu - begeleid door een goede therapeute - op psychisch vlak doormaak...Wat dat betreft schrijft John Mayer teksten om rekening mee te houden: "fathers be good to your daughters, daughters will love like you do...". Mijn vader lukte dat niet helemaal.
Een warme, sensuele, intelligente, maar bange man die klein bleef, bleef dromen en wachten tot zijn echte leven begon. Iemand die nooit echt een gesprek aanging. Leefde in zijn romantische binnenwereld. Trok zich steeds meer terug. Teleurgesteld in de liefde, zijn huwelijk dat niet werkte, maar met hoop, hoop en een vaag vertrouwen dat een ander leven toch ook ergens kon bestaan...Ik hield veel van hem, maar zijn afstandelijke geslotenheid en zijn frustratie die zich manifesteerden aan het begin van mijn puberteit en leidden tot huiselijke terreur, hebben me ook diep gekwetst.
Dus mijn hele leven trek ik al aanbiddelijke geliefden aan die niet helemaal beschikbaar zijn voor mij. Steeds een nieuwe kans op heling op een ander vlak...emotioneel niet beschikbaar, seksueel niet beschikbaar, niet beschikbaar als levenspartner, intellectueel niet beschikbaar...zelfs totaal niet beschikbaar als partner van iemand...Als iemand iets essentieels niet helemaal beschikbaar had, leek het voor mij veilig en vertrouwd...
Tussen elk van die mannen en mij gaf liefde de doorslag. De relaties waren tenhemelschreiend, maar de liefde was echt. De relaties waren nooit compleet en brachten steeds meer tranen, maar zijn kostbare geschenken omdat er uiteindelijk toch een closure kwam...een moment waarop er een afscheid kwam en een volgende stap gezet was, een nieuwe situatie doorleefd. En weer een stukje geheeld.
Nu leef ik in grote angst...het vorderende helingsproces doet mij een ander soort mensen aantrekken...beschikbare mannen, lieve, echte, warme, liefhebbende, complete, volwassen mannen. Ik ontmoet ze nu nog vanuit een veilige verschansplek: het internet. Als er zich zoiets voordoet ben ik in de zevende hemel: dit soort kerels bestaat dus ook! Ze vinden mij ook leuk! Er is levensechte, sprankelende, diepe interactie, er ontstaat onbedwingbaar seksueel verlangen. Ik groei en bloei en voel me complete, vervulde dame. Wat ik vanuit mijn verschansplek kan geven, geef ik. Vanuit mijn verschansplek geef ik: TE VEEL.
Het probleem is: ik durf niet uit de schuilplaats. Ik durf het niet: de ontmoeting in het echte leven aangaan...Ik durf de liefde niet in de ogen te kijken. Soms is er iets gepland en dan verzin ik allerlei excuses om de ontmoeting weer uit te stellen.
Je raadt wat er gebeurt: deze fantastische mannen komen in hun echte leven juist op dit moment - de periode waarin ze hun hart hebben opengesteld en wachten op een afspraak met mij - een prachtige, lieve, beschikbare vrouw tegen...
Ach. Wat kan ik anders doen dan ze zegenen met hun nieuwe geluk en verdrietig mijn eenzame weg vervolgen...
Dit is nu twee keer gebeurd. Voor de laatste man had ik het over gehad om er binnenkort helemaal uit te komen, met al mijn angst, maar ook met alles wat ik te bieden heb...ik heb te lang gewacht...
Misschien voelden we samen iets van wat er speelde...er was iets vaderlijks-dochterlijks dat ons bond en wat mij even mijn vleugels deed ontvouwen.
Dit schiet me nu ineens te binnen: een sprookje dat ik ooit eens als klein meisje samen met mijn vader op de fiets heb verzonnen. Over een vrouw die zich op ingenieuze wijze bevrijdt uit een gevangenis.
Er is iets wat mijn vader en ik voor eeuwig delen: een rotsvast geloof in sprookjes.